blog ที่มีมันแปลกอย่างนึงนะ

มันไม่ยอมให้ใส่หัวข้อ

ก็ดี คนอ่านก็ตั้งใจอ่านจนจบก็แล้วกันว่ามันเป็นเรื่องอะไร

การไม่ใส่หัวข้อเรื่องก็ดีอย่างนึงนะ ทำให้เขียนไปได้เรื่อย ๆ นึกอยากจะเขียนอะไรก็เขียน
ไม่ต้องมี theme หรือไม่ต้องคิดมากดี ว่าจะเขียนยังไงให้เกี่ยวกับหัวข้อ


วันนี้ ก็ทำงานไม่ได้อีกแล้ว ทั้งที่มีเปเปอร์อยู่สามฉบับต้องส่งวันพุธ
ก็ตั้งใจไว้แล้วนี่ ว่าวันอาทิตย์จะหยุด จะทำอะไรที่อยากทำบ้าง


แปลกแต่จริง นอนได้นอนดี และออกไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ


เพราะมีน้องคนนึงต้องกลับเมืองไทย ก็เอาว่ะ ไปกินฉลองกันหน่อย เดี๋ยวน้องเขาก็กลับแล้ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงไม่ยอมออกไปไหนนั่งทำงานอยู่บ้านท่าเดียว
และบางทีก็ไม่ได้งานเพราะขี้เกียจ กลายเป็นว่า งานก็ไม่ได้ เพื่อนก็ไม่ได้อีก


อืม คราวนี้เลย ไม่สนใจแล้วโว้ย ออกไปลาน้องเขาหน่อยดีกว่า

เอ่อ.... อยู่นี่มีเรื่องแปลกอีกอย่าง ถ้ามีน้องสาว ๆ มารู้จักด้วย
กูจะบอกแนะนำตัว แล้วใช้ สรรพนาม แทนตัวเองว่า เรา หรือ ผม
แล้วเรียกเขาด้วยชื่อ เฉย ๆ ทำให้คบกันเหมือนเพื่อนมาก

ไม่ใช้คำว่า "พี่"

น้อง ๆ เขามาก็จะไหว้พี่เจอร์ ไหว้พี่พฤษภ์
ส่วนกูเขาก็เฉย ๆ โบกไม้โบกมือนิดหน่อยเป็นธรรมเนียม


แปลกดี เหมือนกัน เคยมีคนถามว่าทำไมไม่เรียกตัวเองว่าพี่หล่ะ
ตอบเขาไปว่า ไม่อยากเป็นพี่ ขี้เกียจไปดูแล

ความจริงในใจอาจจะคิดว่า ไม่อยากเป็นพี่โว้ย เผื่อจะได้จีบ

ฮา

ก็เหมือนกันกับเรื่องที่ ไม่ชอบให้คนนอกครอบครัว เรียกชื่อเล่นจริง ๆ ว่า เอก นั่นแหล่ะ
แต่ ยัยน้องสาวตัวดี ดันไปบอกเพื่อน ๆ ว่า นี่อ่ะ พี่เอก
เพราะในกลุ่มมีคน ชื่อ แพท เพชร เป็ก ...
ยิ่งพอแนะนำให้ฝรั่งรู้จัก ไม่แยกไม่ได้ มันเรียก pat หมดทุกคน

กูเลยต้องกลายเป็น คนชื่อเอก ในกลุ่มเพื่อนของน้องสาวไปโดยปริยาย
ฟังแล้ว จั๊กกะเดียม ยังไงบอกไม่ถูก



ส่วนงานฉลองวันนี้
ก็ร่ำลากันไปแล้ว น้องเขาก็คงจะกลับเมืองไทยอีกประมาณสองสัปดาห์ข้างหน้า
ดูมีความหวังดี อายุไม่เท่าไหร่เองจะจบเอกแล้ว เก่งนะ



เห็นแล้ว อยากกลับบ้านบ้างจัง



จะได้มีคนเรียก เอก อย่างไม่ต้องจั๊กกระเดียม อย่างนี้